Μας ζητήθηκε να αποδείξουμε, ότι η μητέρα δεν ευθυνόταν, καθώς τα τρία ανήλικα τέκνα ήταν σε ηλικία (16, 15 και 13 ετών) να επιλέγουν αν επιθυμούν να δουν τον πατέρα τους. Να αποδείξουμε δηλαδή, πως οι κακές σχέσεις του πατέρα με τα ανήλικα τέκνα του και η άσχημη συμπεριφορά του προς αυτά, ήταν η αιτία που τα παιδιά δεν ήθελαν με κανέναν τρόπο να επικοινωνούν μαζί του.
Πετύχαμε να αθωωθεί η μητέρα με τις υπ’ αριθμ. 2901/2020, 2902/2020 και 2903/2020 αποφάσεις του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Πατρών, καθώς κρίθηκε πως δεν ενήργησε με δόλο, δεν απαγόρευσε στα παιδιά την επικοινωνία, αντίθετα προσπάθησε πολύ να την διατηρήσει και εντέλει υπήρχε παραβίαση από μέρους της, της Δικαστικής απόφασης.
Μας ζητήθηκε να αποδείξουμε, ότι η μητέρα λειτουργούσε με δόλο όλα αυτά τα χρόνια και ήταν απόλυτα υπεύθυνη για το γεγονός ότι δεν είχε ο πατέρας καμία επικοινωνία με τα παιδιά του., Να αποδείξουμε δηλαδή, πως η εμπάθεια της μητέρας ήταν αυτή που παρέσυρε τα παιδιά, τα οποία στην ηλικία των οκτώ ετών είναι δύσκολο να επιλέξουν αν θέλουν ή όχι την επικοινωνία με τον ένα γονέα και ακόμη και αν έχουν αρνητική προδιάθεση, θα πρέπει οι γονείς να συνδράμουν με τέτοιο τρόπο, ώστε να υπάρχει σωστή ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών.
Πετύχαμε να κριθεί από το Δικαστήριο πως η μητέρα λειτουργούσε με δόλο και εμπόδιζε την επικοινωνία των δύο τέκνων της με τον πατέρα και με την υπ’ αριθμ. 2475/2021 απόφαση του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Πατρών να κριθεί ένοχη για παραβίαση από μέρους της, της Δικαστικής απόφασης κατ’ εξακολούθηση σε ποινή φυλάκισης ενός έτους με αναστολή.
